بررسی سبک یادگیری دانشجویان و اعضای هیات علمی در مقطع پیش بالینی دوره ی پزشکی عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران

زمینه و هدف: سبک یادگیری یکی از عوامل تأثیرگذار بر یادگیری و پیشرفت تحصیلی فراگیران است که پی بردن به آن سبب می شود هر فرد، روش یادگیری صحیح تری اتخاذ نماید. در حالی که سبک یادگیری مدرسان نیز در انتخاب محیط آموزشی و فعالیت های تدریس آن ها اثر گذار است، لذا این پژوهش با هدف بررسی سبک یادگیری دانشجویان و اعضای هیات علمی در مقطع پیش بالینی دوره پزشکی عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه ی توصیفی- مقایسه ای که در سال تحصیلی 91-90 انجام شد، 221 نفر از دانشجویان و 106 نفر از اعضای هیات علمی مقطع علوم پایه و مقطع مبانی طب بالینی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در مطالعه شرکت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد سبک های یادگیری کلب (kolb) بود. یافته ها: بیشترین سبک های یادگیری در بین دانشجویان، سبک یادگیری همگرا 4/34 درصد و انطباق یابنده 8/30 درصد و در بین اعضای هیات علمی، همگرا 5/41 درصد و جذب کننده 4/26 درصد بود. بین سبک های یادگیری دانشجویان و اعضای هیات علمی تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (0001/0p<). سبک یادگیری دانشجویان در مقطع علوم پایه با مقطع مبانی طب بالینی نیز تفاوت آماری معنا دار (0001/0>p) داشت. اگر چه در سبک یادگیری اعضای هیات علمی در دو مقطع، تفاوت معنی دار آماری یافت نشد. نتیجه گیری: از آنجا که سبک های یاددهی موازی با سبک های یادگیری هستند و با توجه به تفاوت سبک یادگیری بین اعضای هیات علمی و دانشجویان، اعضای هیات علمی می توانند ضمن آگاهی از تفاوت موجود، برنامه ها و روش های آموزشی خود را به گونه ای سامان دهی نمایند که غالب دانشجویان را تحت پوشش قرار دهند. لذا با توجه به سبک یادگیری غالب دانشجویان که همگرا است پیشنهاد می گردد که از اساتید فارغ از ترجیحات خود، محیط های یادگیری متناسب با این سبک شامل فعالیت های آزمایشگاهی و آموزش کاربردهای عملی مطالب تدارک ببینند.